رابطه متقابل هویت سیاسی جمهوری اسلامی ایران و آمریکای دشمن

با پیروزی انقلاب اسلامی و حادثه گروگان‏گیری، دگری به‏نام آمریکای دشمن به یکی از مهم‏ترین عناصر تجلی‏بخش و تثبیت‏کننده هویت سیاسی نظام جمهوری اسلامی ایران بدل شده است. این مقاله با تمرکز بر نقش هویت سیاسی، در پی ارائه پاسخی به این پرسش است که چرا پس از حدود چهار دهه از پیروزی انقلاب، جمهوری اسلامی ایران تا کنون بر رابطه‏نداشتن با ایالات متحده آمریکا اصرار می‏ورزد و در برابر تمامی فشارهای ساختاری با مرکزیت آمریکا مقاومت کرده و تن به سازش با آن نمی‏دهد؟ برای پاسخ به این پرسش، از دیدگاه‏های واقع‏گرایان سیاسی استفاده شده است. واقع‏گرایان سیاسی ضمن تأکید بر تمایز دوست و دشمن به عنوان جوهر و هسته اصلی سیاست، نیاز شدید و ذاتی گروه‏ها و واحدها به هویت سیاسی و نه ساختار یا تمایل به قدرت را مبین این تمایز دانسته و بر ضرورت حفظ فاصله با دشمن به منظور بقا و پیگیری اهداف خویشتن تأکید ویژه می‏نمایند.